Na prvim saborskim izborima u maju 1910. u 20-tom izbornom kotaru II gradske kurije izbran je za poslanika Sefard Ješua Salom. Međutim, on se krajem iste godine odrekao mandata zbog "unutršnjih svađa" među Jevrejima, kako je to izvjestila Zemaljska vlada.22 Na naknadnim izborima održanim 30 januara 1911. izbran je advokatski koncipijent dr Vita Alkalaj sa 919 glasova, dok je njegov protukandidat bankar i sarajevski gradski vijećnik Avram D. Salom dobio 406 glasova. Vlasti nisu davale politički značaj ovoj izbornoj borbi, u kojoj se većina Sefarda podijelila u dva protivnička tabora nakon porodične svađe između Avrama D. Saloma o Ješue Saloma. Samo je od strane Zemaljske vlade zapaženo da su u ovoj izbornoj borbi prvi puta u Bosni i Hercegovini prlično otvoreno podmićivani birači.23 Inače, Albert S. Eskinazi i dr. bezuspješno su pokušali da žalbom ospore regularnost izbora dr Vite Alkalaja za poslanika u Saboru.24

Iz redova Jevreja postao je virilni član Sabora dr Moritz Rotkopf, kada je poslije dr Josefa Fischera izabran za predsjednika Advokatske komore B i H. S druge strane, virilno mjesto koje je pripadalo nadrabinu Sarajeva ostalo je nezaposjednuto. Ovo je dr Vita Alkalaj objašnjavao u Saboru time što je jevrejska zajednica bila zapostavljena pri dodjeli subvencije iz zemaljskog budžeta i time bila lišena mogućnosti da taj položaj popuni.25

Jevreji su ponovo u avgustu 1913. privukli pažnju političke javnosti. Naime, tada su vlasti u spiskove birača srpsko-pravoslavnog izbornog kotara I kurije, II izbornog razreda unijele sve Jevreje, koji su plaćali više od 500 kruna direktnih poreza, što je bio jedan od uslova za pravo glasa u pomenutom izbornom razredu. Prema pisanju tadanje štampe ovakvih jevrejskih birača bilo je bar 300. Pored Jevreja i birači evangelisti našli su se u spiskovima birača u srpskoj izbornoj jedinici I kurije, usprkos oštrim protestima opozicionih Srba, koji su osporavali zakonitost ovog postupka.26

Ova mjera vlasti bila je u sklopu priprema za naknadne izbore za upražnjeno poslaničko mjesto u I srpskoj kuriji, čiji su birači bili većinom sveštenici, činovnici i učitelji. Vlada je želila da spriječi dolazak radikalnijih elemenata u Sabor, što je do tada omogućavao potpuno uzdržan stav vlasti prilikom izbora. Vladi je bilo u datoj situaciji posebno stalo da ojača srpsku grupu u Saboru koja bi bila sklona da učestvuje u provladinoj radnoj većini. Posebno putem uticaja na činovnike da glasaju za dr Savu Vukanovića, kandidata koji je uživao njenu podršku, vladi je uspjelo da na naknadnim izborima 9. septembra 1909. propadne kandidat grupe "Narod" dr Đorđe Pejanović koji se eksponirao kao protivnik Monarhije.27 Ovim i drugim metodama uticaja na birače, kakvi su se inače praktikovale u Ugarskoj, vlastima je pošlo za rukom da i na naknadnim izborima održanim 8, 9 i 10 decembra 1913. osiguraju pripadnicima političke grupe dr Danila Dimovića da zauzmu većinu poslaničkih klupa u Saboru, koje je napustila grupa oko "Srpske riječi".

Uplitanje jevrejskih birača u izbornu borbu među Srbima izazvalo je žestoku reakciju predstavnika radikalne srpske opozicije. Tako se u "Narodu" od 17.(30) VIII 1913, koji je uređivao Risto Radulović, pojavio vrlo oštar osvrt na političku i privrednu djelatnost Jevreja u Bosni i Hercegovini pod naslovom "Naši Jevreji". Napad je bio popraćen optužbama za "beskrupuloznost" i odsustvo moralnih obzira u privrednom poslovanju Jevreja, ali je težište bilo na kritici njihovog političkog držanja. Njima se prebacivalo da bezuslovno pristaju uz vladu i da to znaju da naplate i političkom i privrednom pogledu. Kao argument za ovo navedeno je kako su Jevreji, i pored svoje malobrojnosti, na račun Srba predstavljeni u Saboru, te da se "najunosniji poslovi države povjeravaju njima". Pisac članka zagovara da se Jevrejima odgovori tako što bi Srbi sproveli u život devizu "svoj svome". S obzirom da su Srbi glavni potrošači svega čime Jevreji trguju, ovu devizu trebalo je, po autoru, realizovati sistematski i do kraja. Cilj je bio da se isključivo srpskom gradskom stanovništvu pribave i održe kao mušterije srpski seljaci. Ukoliko se kod Srba trgovaca ne može naći sve ono što prodaju Jevreji, trebalo se pobrinuti da sve to i Srbi nabave. Naročitu pažnju trebalo je obratiti na to da sitni srpski trgovci svoje potrebe podmiruju jedino kod Srba veletrgovaca, te ukoliko su kreditom vezani za Jevreje, da se od toga oslobode i orijentišu na srpske novčane zavode.28

Karakteristično je da se autor citiranog napisa ograđuje od antisemitizma i ističe da su Srbi u Bosni i Hercegovini potpuno liberalni u odnosu prema Jevrejima, te da ne pokazuju ni najmanjeg znaka rasne mržnje ili vjerske netolerancije. On se samo, po sopstvenim riječima, zauzimao za adekvatan srpski odgovor na jevrejske izazove.29

Očito je, da tu nije bila riječ o antisemitizmu rasno ili vjerski motivisanom. Međutim, pozivi da se poslovni odnosi odvijaju samo unutar svog nacionalno-konfesionalnog kruga, potaknuti izbijanjem političkih antagonizama, bili su izraz i određene inferiornosti u konkurenciji s jevrejskim privrednicima. Deviza "svoj svome" pojavila se i u srpskoj nacionalnoj sredini u Bosni i Hercegovini pred prvi svjetski rat, ali nije ostala na nju ograničena. Ona će docnije biti više prisutna u drugim, posebno malograđanskim krugovima, u kojima je egzistirala još od kraja 19. stoljeća. Za međuratni period treba imati u vidu promjenu nacionalnog kataktera vlasti poslije 1918. i njegov uticaj na srpsko -jevrejske odnose, kao i razvoj odnosa na međumarodnoj sceni, naročito pred II svetski rat. Antijevrejska raspoloženja iz ranijeg vremena, motivisana privrednim i političkim razlozima, postala su plodno tlo za izrastanje otrovnijeg, rasističkog oblika antisemitizma, kojeg na našim prostorima nema do pobjede nacizma u Njemačkoj. To podrazumijeva potrebu da se korjeni takvih rapoloženja kritički osvijetle i naučno valorizuju.