Početkom pak 20. stoljeća zabilježno je postojanje samo jedne konfesionalne jevrejske škole u zemlji, na kojoj su školske godine 1904/05. radila četiri, a školske godine 1909/10. sedam učitelja. Školu je izdržavala sarajevska sefardska opština. Medjutim, jevrejska djeca bila su masovno obuhvaćena opštim, komunalnim školstvom. Tako je u školskoj godini 1909/ 10. osnovne škole pohadjalo ukupno 1.350 jevrejske djece, pa su Jevreji u pogledu pohadjanja osnovnih škola daleko prednjačili u odnosu na ostale.x

To je bilo uslovljeno kako gradskom karakterom jevrejskog stanovništva i njegovom socijalnom strukturom, tako i cjelokupnom duhovnom konstitucijom Jevreja, koja ih je činila otvorenim za nove civilizacijske tokove i uticaje.

Subvencioniranje vjerskih ustanova i konfesionalnog školstva sredstvima zemaljskog budžeta postalo je, osobito u ustavnom periodu, značajan politički problem. Zemaljska vlada davala je katolicima, u odnosu na njihov broj i brojno stanje pripadnika ostale dvije glavne konfesije, veće iznose iz budžeta. To je motivirano nepovoljnim imovnim stanjem katoličkih institucija. Nezadovoljstvo muslimana i pravoslavnih Srba došlo je do izražaja u rezoluciji usvojenoj na prvom zasjedanju Bosanskohercegovačkog sabora 28. jula 1910, kojom se tražila podjela sredstava za bogoštovlje i nastavu proporcionalno broju prpadnika pojedine konfesije.Ovo je prihvatila i vlada za tri najbrojnije konfesije u prijedlogu budžeta za 1911. g.9 Pomenuti princip finansiranja, tzv. konfesionalna tangenta, koji je već krajem 1913. u novim političkim okolnostima bio napušten, nije bio nikada ni primjenjen na manje vjerske zajednice, jer bi im pripale sasvim neznatne svote, pa ne bi mogli dalje izdržavati postojeće vjerske institucije.

Sto se tiče Jevreja oni su ispoljavali svoje nezadovoljstvo visinom budžetske subvencije, smatrajući da su zapostavljeni i prikraćeni. Ovo nezadovoljstvo izrazio je jevrejski poslanik Ješua Salom već na prvom zasjedanju Sabora 1910. g. 10 Pri tome je glasao sa saborskom većinom za predloženi budžet u nadi da će to u budžetu za narednu godinu biti otklonjeno. Međutim, i prijedlog budžeta za 1911, kojom se predviđala subvencija pravoslavnoj konfesiji 311.395 kruna, islamskoj konfesiji 239.583, katolicima 159.390, te za grko-katolike 15.000, evangeliste 8.240 i za Jevreje samo 4.378, izazvao je negodovanje dr Vite Alkalaja, Salomovog nasljednika u saborskim klupama. Navedenu svotu Alkalaj je ocjenio kao posve neznatnu i protestovao je što se Jrevrejima daje manje i u poređenju sa onima koji su po broju i poreskom doprinosu kudikamo slabiji od njih. Ukazao je da svota predviđena za grko-katolike kao i ona za evangeliste, u poređenju sa svotom namjenjenoj Jevrejima, nikako nije ü srazmjeri sa brojem pripadnika ovih vjeroispovjesti. Posebno je naglasio da Jevreji plaćaju više bogoštovnog poreza nego drugi, a da su pri tome gotovo sve jevrejske opštine prezadužene. Naveo je primjer sarajevske sefardske opštine, koja oporezuje svoje članove sa 20% bogoštovnog poreza, pa ipak duguje Zemaljskoj banci 100.000 kruna, i dodao da Jevreji imaju sirotinje u velikom broju. Sefardska opština u Sarajevu izdržavala je jedinu jevrejsku konfesionalnu osnovnu školu u zemlji bez ikakve finansiske potpore od strane vlasti. Alkalaj je u budžetskoj debati 14, februara 1911. tražio da se Jevrejima, kao i drugim, omogući da pomoću vladinih subvencija izdržavaju konfesionalne škole s ciljem da djecu u njima odgajaju u nacionalnom duhu. Pri tome je istakao: "Židovi su narodnost a ne konfesija". Različit odnos vlade prema grko-katolicima i evangelistima Alkalajje tumačio time što su oni, za razliku od Jevreja, u većini doseljenici. Pledirajući za jednakopravnost, on se pozivao i na odluke Berlinskog kongresa. U pogledu budžetskih subvencija zalagao se za to da se oni daju prema faktičkim potrebama pojedinih konfesija. Imajući u vidu položaj Jevreja, smatrao je da, ako se subvencije dodjeljuju srazmjerno broju vjernika, ispada kao da se ništa i ne daje. Od predstavnika uprave Alkalaj je tražio da manje hvale Jevreje zbog lojalnosti i doprinosa razvoju trgovine i industrije, a da više daju. ''

Uticajem Sabora izvršene su neke korekcije u zemaljskom budžetu za 1911. Pored ostalog predviđeno je da dotacije evangelistima, grkokatolicima i Jevrejima iznose po 10.000 kruna, s tim da su grkokatolici dobili za izvanrednu potrebu daljih 5.000 kruna l2 Za odnos vlade prema Jevrejima u ovom pitanju vjerovatno je igrala ulogu i okolnost da su jevrejske opštine u svojim redovima imale veći procenat materijalno bolje situiranih članova nego što je to bio npr. slučaj kod grkokatolika, koji su u većini bili kolonizirani zemljoradnici.